به تو چه!

ساغر باده بود بر کف دستم به تو چه

تو که مشغول مناجات و دعایی چه به من

من که شب تا به سحر یکسره مستم به تو چه

تو اگر ساغر رندان بشکستی چه به من

من اگر توبه ی صد ساله شکستم به تو چه 

تو به محراب نشستی احدی گفت چرا

من به میخانه اگر باده پرستم به تو چه

اتش دوزخ اگر روی به ما و تو کند

تو که خشکی چه به من من که تر هستم به تو چه

تو اگر جرعه خور باده کوثر هستی!

من اگر دُردکش باده ی نابم ؛ به تو چه؟

تو اگر طالب حوری بهشتی٬ خب باش!

من اگر طالب معشوق شبابم ؛ به تو چه؟

تو گر از ترس قیامت نکنی عیش عیان.

من اگر فارغ از روز حسابم ؛ به تو چه؟

گفته بودی شده گمراه به عالم خازن 

جان من هر چه تو گویی همه هستم به تو چه